Σύντομη Επισκόπηση Ελληνικού Δικαίου Μεταφορών

Η διεθνής μεταφορά εμπορευμάτων ρυθμίζεται από τις αντίστοιχες διεθνείς συμβάσεις (CMR για τις διεθνείς οδικές μεταφορές εμπορευμάτων, Χάγης-Βίσμπυ και Αμβούργου για τις θαλάσσιες μεταφορές εμπορευμάτων, CIM για τις σιδηροδρομικές μεταφορές και Βαρσοβίας και Μόντρεαλ για τις αεροπορικές μεταφορές). Ειδικά ως προς την διεθνή οδική μεταφορά εμπορευμάτων, η διεθνής σύμβαση CMR έχει κυρωθεί με το ν. 559/1997, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει, και αποτελεί εσωτερικό ελληνικό δίκαιο, που υπερισχύει κάθε αντίθετης διάταξης νόμου, σύμφωνα με το άρθρο 28 του Ελληνικού Συντάγματος.

Το ελληνικό δίκαιο των εθνικών οδικών μεταφορών ρυθμίζεται από τις διατάξεις των άρθρων 90-107 του Εμπορικού Νόμου. Οι κυριότερες διαφορές του ελληνικού δικαίου των εθνικών οδικών μεταφορών με αυτό των διεθνών οδικών μεταφορών είναι οι ακόλουθες:

α) Η ευθύνη του μεταφορέα όσο και του παραγγελιοδόχου μεταφοράς στις εθνικές μεταφορές εκτείνεται μέχρι την ακαταμάχητη δύναμη,

β) δεν υπάρχει ανώτατο όριο αποζημίωσης σε περίπτωση ευθύνης του μεταφορέα και του παραγγελιοδόχου μεταφοράς όπως στις διεθνείς μεταφορές, όπου υπάρχει η αποζημίωση με τα ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα (SDR),

γ) δεν υπάρχει η έννοια της «ηθελημένης κακής διαχείρισης» για την ευθύνη του μεταφορέα ή του παραγγελιοδόχου μεταφοράς, όπως στις διεθνείς μεταφορές,

δ) η παραλαβή των εμπορευμάτων και η πληρωμή του ναύλου στις εθνικές μεταφορές αποσβένουν κάθε αγωγή κατά του μεταφορέα,

ε) η παραγραφή είναι εξαετής ή μονοετής και όχι μονοετής ή τριετής όπως στις διεθνείς μεταφορές, ανάλογα με το αν υπάρχει δόλος ή βαρεία αμέλεια.